به گزارش پایگاه خبری چهارفصل؛ این روزها فضای رسانه های همسو با اصلاح طلبان  پر شده است از جنجال های حزبی و گروهی که همه آنها در دیگاه اصلاح طلبان  به پروژه عبور از روحانی ختم می شود. فرصت طلبانی که این روزها خانه بدوش سیاست های بیمار و کسالت آور روزمرگی هستند و با هر بهانه و ترفندی سعی در زدودن افکار مردم در جهت منافع خویش را دارند.

بعد از پنج سال از عمر دولت اعتدال با وابستگی اصلاحات در دوره یازدهم و دوازدهم حالا جمع کثیری از سیاسیون مایوس از این دوره های دلزدگی  سعی در برآشفت کردن اذهان عامه مردم به عنوان یک بیدار باش کلی را در نظر گرفته اند تا با پیاده کردن سناریوی جدیدی مبنی بر اینکه روحانی اصلاح طلب نیست پیش زمینه دولت بعدی را با گزینه دیگری همردیف با جهانگیری فراهم آورند.

بسیار شنیده و دیده می شود که این روزها سخنرانان جلسات و مراسم های مختلف کشوری و حتی خارج از کشور چقدر زود حذف روحانی را از گردونه سیاست کلید زده اند تا در این اوضاع و احوال  جایگاه متزلزل خویش را ترمیم نمایند و این همان مرز عبور از دولت روحانی برای رسیدن به خوان بعدی دولت جهانگیری است.

تاریخ بار دیگر در گذر روزگار تکرار می شود تا باز داستان خوارج و عهد شکنی یاران دیروز و دشمنان امروز برای اهل بصیرت به روشنگری نشیند. امروز ما شاهد فریادهای کپک زده کسانی هستیم که در افکار مشوش گونه خویش جایگاهی مستحکم برای پایبند بودن به موازین ارزشی و اخلاقی ندارند.

صریح نبودن برنامه های اصلاح طلبان و تلفیق آن با روح محافظه کارانه باعث شده است که دولت اصلاحات از لحاظ سیاسی در بدترین وضعیت خویش بسر ببرد و در این برهه زمانی به دنبال راه و چاره و گریزی باشند تا شاید بتوانند در ادامه کار به آنچه مورد نظر خویش است دست بیابند.

شعار بی پیرایه و سراسر مرموذانه اصلاح طلبان در اینکه  انتخاب روحانی را از بین گزینه های بد و بدتر مجبور به انتخاب بد شده اند تا شاید دولت روحانی بتواند تا حدودی به خواسته های آنان جامه عمل بپوشاند. انتخابی که در افکار این حزب، به ظاهر نتوانسته به شعار قبل از انتخاب خویش عمل نماید و در تکاپوی فعل ماندن و پایدار شدن برای احقاق خواسته این مسلک گرایان پر ادعا در هاله ای از ابهام راکد مانده است.

در  نگاه موشکافانه وقتی به این قضیه نگاه می کنیم بوضوح اتصال این گروه را با خارج و سیاست های اهمال شده از سوی دشمنان انقلاب اسلامی می بینیم که این داستان قدمتی چندین دهه ای دارد که نه تنها به فکر مملکت و کشور ایران نیستند بلکه سعی در براندازی آن را دارند تا همسو با سیاست های غرب به مطامع خویش دست بیابند.

رنگ عوض کردن این گروه فارغ الحال و دمدمگی مزاج باعث شده است که تلفیق کردن سیاست رنگین این گروه در گذر زمان از رنگ و لعاب بیفتد و از آمیختگی سبز و بنفش چیز دیگری جز سیاهی عیان نگردد.

بعد از ارائه بودجه 97 دولت به مجلس اوج بیزاری از دولت روحانی از سوی اصلاح طلبان آشکار گردیده و به دلیل اینکه این دولت در دو دوره توانایی پاسخگویی به مطالبات آنان را ندارد آن را به بحث لایحه بودجه کشانیده اند تا شاید از این طریق بتوانند نواقصات حزبی خویش را لاپوشانی نمایند.

در بین بازه زمانی فتنه 88 تا امروز تقلای اصلاح طلبان برای به کرسی نشانیدن تفکرات و نظریه های آنان به جای نرسیده است و تنها چیزی که هر روز بیش از پیش بعنوان پدیده ای  نوظهور پیدا می شود  همانا ارتباط تفکرات ظاهر مآبانه اصلاح طلبان با غرب است که با بهانه کردن رفع حصر فتنه گران و آزادی شعار وطن گرایی سر می دهند.

حال هرچه زمان رو به جلو حرکت می کند هویت و شاکله سیاسی حزب اصلاح طلب برای مردم نمایان تر می گردد و در این آشفته بازاری این طیف همسو با جهان غرب سعی دارند با آرام جلوه دادن جو درون حزبی خویش، اوضاع  سیاسی را به نفع خود جلوه بدهند.

به هرحال؛ برای مردم آگاه و بابصیرت جمهوری اسلامی ایران امروز همه چیز به حقیت آشکار و عیان گردیده است که شعار توخالی و بی پایه اساس نه تنها دردی از ملت ایران را دوا نکرده است بلکه با این آشفته بازاری سیاسی، رشد تورم، معضل بیکاری و گرانی و بدتر از همه سیاست برجام نافرجام نمکی بوده که بر زخم آنها پاشیده شده است.

مردم فهیم و ولایت مدار این سرزمین هیچگاه قصه دردناک روز عاشورای 88 و توهین به اعتقادات خویش را از یاد نمی برند که عده ای هوچی گر همنوا با صدای غرب به تمامیت مقدسات جهان اسلام تعرض کردند و امروز با مطالبه نافرجام خود یعنی  رفع حصر و آزادی بی قید و بندشان، شعار عبور از روحانی با عنوان "روحانی اصلاح طلب"  نیست را سر می دهند و با فعال کردن پیش زمینه حضور گزینه محتمل تری همچون جهانگیری و یا فرد دیگری از این طیف را  برای دور بعدی انتخابات ریلست جمهوری به چینش افتاده اند.

این همان مرز مردمان حزب گرایانه و مطامع گری است که در منشور اخلاقی آنان قصه آزادی شان  در قیافه های بزک نما و آشوب های خیابانی مرز بین آزادی منشوری را با آزادی اخلاقی تعریف می کنند تا شاید از آب گل آلود جای پایی برای سران فتنه و سلطه باز نمایند و صد البته مردم همیشه در صحنه ایران چنین امری را برای آنها به کابوس مبدل خواهند کرد.

انتهای پیام/