به گزارش پایگاه تحلیل و اطلاع رسانی چهارفصل در مجاورت ورزشگاه 15 هزار نفری آزادی یاسوج زمین چمنی وجود داشت که روزانه محل تمرین جوانان و نوجوانانی بود که با هزار امید و آرزو پای در آن می گذاشتند و آینده ای روشن خود را در آن متصور می شدند و گاهی هم رویاهای بزرگ در ذهن خود می پروراندند.

 زمین چمنی که سال ها محل تمرینات دومیدانی کاران هم استانی برای مسابقات کشوری و بعضا آسیایی بود دیگر وجود ندارد و فقط صحنه ای دردناک و نوستالژیک از آن به جای مانده است.

 اگر امروز به مجموعه  تربیت بدنی در خیابان تختی یاسوج سری بزنید انبوهی از سالن های ورزشی که در یک مجموعه گرد هم آمدند را می بینید تا جوانان و نوجوانان شهرمان آرزوهای خود را در آن تداعی ببخشند.

اما هنگامی که از کنار چمن مشرف به ورزشگاه 15 هزار نفری یاسوج عبور می کنیم با صحنه ای مواجه  می شویم که دل هر رهگذری را می شکند، آری این همان زمینی است که سال های سال محل تمرین دومیدانی کاران و ورزشکاران و جوانان و نوجوانان شهر مان بود ، دیگر صدای توپ و هیاهو از آن به گوش نمی رسد، دیگر کسی به دنبال توپ نمی دود، دیگر هیچ کس در آن دوی صد متر را تمرین نمی کند.

همان ورزشگاهی که سال ها بذر امید جوانان و نوجوانان شهرمان برای رسیدن به رویاهای بزرگشان بود، اما امروز تلی از خاک و خاشاک جای آن را گرفته است و دیگر صدایی از آن به گوش نمی رسد، پیست دو و میدانی آن به طور کلی نابود شده، چه کسی پاسخگوست؟

چطور انتظار داریم که جوانان و نوجوانان سراغ تفریحات کاذب نروند ، وقتی خود با دست خود محل تفریح های سالم آنها را نابود می کنیم تا قلیان خانه ها و... جایگزین چمن های فوتبال شود.

چگونه انتظار داریم جوانان و نوجوانان شهرمان در رشته های مختلف ورزشی در رده های کشوری و آسیایی افتخار آفرینی کنند در حالی که جایی برای تمرین کردن هم ندارند. چگونه انتظار داریم قهرمانانی بنام پرورش دهیم در حالی که حتی زمین تمرین هم برایشان فراهم نمی کنیم.