نظرخواهی

آیا ازعملکرد مهدی روشنفکر در توسعه شهرستان های بویراحمد، دنا و مارگون راضی هستید؟

تازه های سایت

24. شهريور 1394 - 9:54
استان کهگیلویه وبویراحمد، شهرستان بویراحمد، کوچ بهاره عشایر قشقایی، حومه شهر یاسوج، طی مسیر از قشلاق های گچساران به ییلاق های شهرضا دراستان اصفهان.

به گزارش پايگاه خبري تحليلي چهارفصل، سنگ قبرهای طوایف بختیاری درمناطق روستایی وعشایری شهرستان ایذه، استان خوزستان. این سنگ قبرها نشان وآدرس گوربرای بازماندگان هستندو بازگو کننده جنسیت، شخصیت، موقعیت ومنزلت اجتماعی متوفی و گاهی هم دلیل مرگ.نقش ونگار های ایجاد شده و رنگ‌های بکار برده شده روایت کننده قصه‌های زندگی هستند.

 

 این سنگ قبرها با نام وامضای سازنده دیده می شوند، هرکدام از این سنگ قبرها همانند کارت ویزیتی هستند برای سازنده آن. حسین کی شمس و علی محمد سعیدی طراح وسازنده سنگ قبرهای تصویر پیوست می‌باشند، نام صاحب قبر مشخص نیست اما واضح است که اینجا گور زن و مردانی است اهل عبادت، متدین ومسلمان، سنگ اول مادری که دو فرزنددارد ودیگری مردی چابک و آماده رزم، دلاوری از ایل وگور سوم صاحبش مردی است که جوان بود و عاشق. در اغلب قبرستان های عمومی روستاها ومناطق عشایری ایل بختیاری طایفه هفت لنگ در استانهای خوزستان وچهارمحال وبختیاری این نشان گور را می توان دید.

 
 
 
 
 استان کهگیلویه وبویراحمد، شهرستان بویراحمد، کوچ بهاره عشایر قشقایی، حومه شهر یاسوج، طی مسیر از قشلاق های گچساران به ییلاق های شهرضا دراستان اصفهان.  شاید بیش از آنکه نام دوران گذار و یا دوران تجدد و فاصله گرفتن از زندگی سنتی و پانهادن به مدرنیته نامش را بگزاریم باید از زورگویی سخن بگوییم.
 
 
بسیاری از جاده های ارتباطی بین شهری کشورما تا نیم قرن پیش ایل راه‌های عشایری محسوب می شدند، گسترش شهرها، پیدایش بزرگ راه ها، احداث کارخانه ها وتائین محدوده معادن زیرزمینی، پیدایش شهرک‌ها،طرح های کشت مراتع، تقسیم بندی مراتع به زمین های ویلایی وتفریحی و…. موجب محدود شدن قلمرو چرای دام عشایر واز بین رفتن ایل راه و مسیر کوچ های هزارساله عشایر در کمتر سه دهه شده است. کوچ سنتی محدود و کم جان شده و به سختی در میان هجوم مدرنیته خودش را تکرار می کند.
چوب و چماق
مرد گله دار چماق بردوش٬ کوچ بهاره عشایرقشقایی درمسیر ییلاق های شهرستان اقلید استان فارس.
تانیم قرن پیش غالب افرادایلیاتی  کلاهی برسر داشتند وچوب٬شلاق٬ ترکه ویا چماقی در دست.  نبودن کلاه برسررفتاری ناپسند و زشت بود و نبودن چوب دستی در دست بی احتیاطی و عیبی بزرگ محسوب می شد٬نداشتن چوب دستی احتمال قرار گرفتن در خطر گاز گرفتگی سگ ها٬نیش زدن خزندگان٬هجوم سایر حیوانات ویا همنوعان محاجم راباعث می شد.
 
شکل وفرم کلاه روی سروچوب وچماق دردست از شاخصه های شناخت ایلات وطوایف محسوب می شد. امروزه نشان کلاه برسر افراد ایلیاتی واقوام ایرانی کمتر دیده می شود اما چوب دستی با تغییراتی درنوع واندازه آن  هنوزکاربرد بسیار دارد وبه کار گرفته می شود. چوب دستی ها رااز ساقه های درختانی که جنس سخت ومقاوم دارند همانند درخت ارزن  تهیه می کنند  آنها را با حنا رنگ می کنند تا خوش رنگ شود وگاه با پوشاندن قسمت های از بدنه وگرفتن مقابل آتش موجب ایجاد سوختگی های سطحی وپیدایش نقش ونگاردرآن می شوند.
 
بلندی٬ صافی٬ خوش دستی٬ رنگ و وزن از جمله شاخصه های ارزشی  چوب دستی برای یک ایلیاتی محسوب می شودوغالبا کاربرد دفاعی درمقابل حیوانات وحشی وکنترل وفرمانبری احشام مورد استفاده قرار می گیرند. چماق گونه ای چوب دستی است که در انتهای یک طرف دسته برآمدگی داردکه گاه مزین به میخ وپونس می شود وبیشتر کاربرد دفاعی و محافظت دارد بخصوص در زمان کوچ وچرای دام در مناطق ناامن.
منبع:كبنانيوز
انتهاي پيام/م.ن

نظرات کاربران

شبکه اطلاع رسانی دانا
قلم_گزینشی