نکته ای که این روزها در محضر اعتدالگرایان راستگو در حال تلمذیم را می توان به این شکل بیان کرد: اگر کسی از دولت معتدل و راستگو تعریف کرد و با سینه ای چاک به تحسین اقدامات اعتدال گرایانه و با تدبیر دولت کلید به دست پرداخت با سواد است و می تواند در صحنه حاضر باشد و کسانی که از سر دلسوزی و نگرانی برای منافع ملی، انتقادی هرچند کوچک به حرکات دولت وارد کنند، مشتی بی سواد و نادان خطاب می شوند که باید نظرات خود را از خیابان ها جمع کرده و مسائل را به آکادمیسین های باهوش و مقتدر دولت بسپارند؛ و خب این یکی از عوارض اعتدالگرایی است دیگر!

به راستی چرا دولتی که در ابتدای کار و در زمان شعار دم از کرامت انسانی، حقوق شهروندی، آشتی همگان و ... می زد این روزها با چوبی در دست همه منتقدان را می نوازد و مدام از عده ای معدود که به جایی وصل اند، مشتی بی سواد و نادان، افراطیونی که یک شبه انقلابی شده اند، افراطیونی که چوب لای چرخ دولت می گذارند و... دم می زند و تاب کمترین انتقاد را ندارد؟

تاثیر مثبت انتقاد در پیشبرد امور و بحث و گفتگو در خصوص مسائل مهم یک جامعه بر کسی پوشیده نیست، و از سوی دیگر پررنگ کردن انتظاری که در تار و پود خود یکدست و یک صدا شدن همه سلائق، علائق و اندیشه های سیاسی و اجتماعی را فریاد می زند نه به سود جامعه و مردم است و نه به سود دولت. پس چرا دولت مدعی صداقت و اعتدال جناب روحانی با برداشتن هر قدمی خواهان همصدا شدن منتقدین و موافقین افعال دولت است و هرگونه انتقادی را دشمنی با حرکات دولت فرض کرده و منتقدین را افرادی خاص می داند؟

دولت محترم و جناب رئیس جمهور لطف کرده و بفرمایند این عده معدود به کجا وصل اند؟ اگر قرار باشد من بعد هر منتقدی بی سواد و معلوم الحال خوانده شود تکلیف نقد سازنده و حقوق حاکم بر مردم و مردم بر حاکم چه می شود؟ حضرت امیر در عهدنامه خود به مالك اشتر اين گونه توصيه مي كنند: "كسي را در بين آنها(مردم) انتخاب كن كه سخن حق را هر چند تلخ باشد، بگويد و در هر آنچه انجام مي دهي يا مي گويي و خدا آن را از دوستانش نمي پسندد كمتر ياري ات كند و كمتر ترا بستايد." پس از انتقاد گریزی نیست که حتی به گفته امیرمومنان باید به دامان آن پناه برد.

رسم عقلا بر استقبال از نقد و راهنمایی و مشورت خیرخواهانه است و بر کسی پوشیده نیست که منتقدین سیاست خارجی دولت تا به حال از مسیر انصاف و اعتدال دور نشده اند. حال انکه جناب رئیس جمهور و اطرافیانشان با برچسب هایی که در جیب پنهان کرده اند هرچند وقت یک بار به استقبال سخنان انتقادی می روند. آیا اعتدال به معنی برچسب زدن به منتقدین است؟ آیا جامه افراطی تنها برازنده قامت منتقدین دولت اعتدال است؟

 هنوز چندان از روزهای دولت نهم و دهم و برخوردهای شدید، توهین آمیز و غیرمنصفانه منتقدان دولت و سعه صدر رئیس جمهور پیشین فاصله نگرفته ایم که آن میزان از تهمت، افترا،توهین، فحاشی و بی اخلاقی رایج و هوچی گری رسانه ها و منش خاص احمدی نژاد در تعامل و برخورد با رسانه های مخالف و غیرهمسو و حتی همسو و منتقد را فراموش کنیم.

سوال این روزهایم این است که اگر رئیس جمهور معتدل با شانه های نحیفی که تحمل چند انتقاد منصفانه به دور از جار و جنجال و هوچی گری رسانه ای را ندارد، در برابر آن همه فشار، برخورد و توهین قرار می گرفت چگونه عمل می کرد؟!

بهتر است رئیس جمهور محترم به جای صحبت مداوم و پی در پی در خصوص منتقدین و گله و شکایت از انتقادات ایشان با استفاده از نظرات سازنده و با کمک همین منتقدین که به گفته حضرت امیر باید به کار گرفته شوند، به گرداندن چرخ دولت مشغول شوند تا در سخنرانی های خود مجبور نشوند به توهم چوب لای چرخ دولت می گذارند پناه ببرند.

انتهای پیام/گ