در حالی که جنگنده های حکومت سعودی به سفارت ایران در یمن حمله کردند و ایران از آن کشور به مجامع بین‌المللی شکایت برد، در مقابل، عربستان به بهانه تجمع مردمی علیه سفارتش، روابط دیپلماتیک با ایران را قطع کرد.

اما نباید فراموش کرد که عرصه بین الملل، عرصه ی قاعده و قوانینی است که مورد توافق کشورها قرار دارد. بر اساس ماده 59 کنوانسیون حقوق کنسولی وین که ایران نیز آن را به تصویب رسانه است به صراحت اعلام کرده است که حفظ اماکن و دفاتر کنسولی از وظایف کشور پذیرنده به شمار می رود. البته بندهای دیگری نیز در ارتباط با نقش دولتها و افراد ثالث در تعرض به اماکن کنسولی وجود دارد. با تمامی این تفاسیر دولت های پذیرنده موظفند برنامه های مناسبی را برای حفظ شئونات دیپلماتها اتخاذ کنند. از سوی دیگر مکانیسمهای حقوقی مدونی نیز برای پیگیری چنین رویدادهایی وجود دارد که در هیچ یک به حق قطع رابطه اشاره ای نشده است.

در سوی دیگر معادله ایران نیز از قربانیان حمله به سفارتخانه ها و اماکن کنسولی است. طبق این گزارش حملات ارتش سعودی به سفارت ایران اولین باری نیست که اماکن کنسولی و دیپلماتیک ما در اقصی نقاط جهان مورد تعرض قرار می گیرد. به طوری که در مرور تاریخچه این اقدامات می توان به 15 مورد دیگر از حملات مختلف به سفارتهای ایران پس از انقلاب اسلامی در سال 1357 اشاره کرد. انگلستان، پاکستان و افغانستان کشورهایی بودند که 2 بار شاهد این اقدامات بوده و در این زمینه رکورددار هستند. اروپایی ها و آسیایی ها بیشتری سهم را در تخریب سفارت خانه های ایرانی داشته اند. به طوریکه 14 مورد از این خرابکاری ها در این دو قاره رخ داده است.

با این تفاسیر اگر قرار بود هر تعرضی یه یک کنسولگری به قطع ارتباط با کشور مربوطه منتهی شود، این حق ایران بود که بارها با دیگران قطع رابطه کند. حتی حمله گروهک تروریستی خلق عرب در انگلستان یا شناسایی ردپای آل سعود در حمله انتحاری به سفارت جمهوری اسلامی ایران در بیروت نیز می توانست زمینه ساز قطع رابطه میان ایران و اعراب باشد. بنابراین به وضوح دیده می شود که حاکمان سعودی صرفا دنبال بهانه ای برای ایجاد تنش بودند، و این اقدام آنها چندان هم متاثر از رویکرد حقوقی به وقایع هفته اخیر نیست.